DGA rijdt te hard: geen behoorlijke vervulling dienstbetrekking

In Zwitserland blijken de autoriteiten niet misselijk met een boete voor te hard rijden. De directeur moet ruim 3.500 euro neertellen, maar laat het zijn bedrijf betalen. Deze laat na om de boete te verhalen op de directeur. Daarop legt de Belastingdienst een naheffingsaanslag op. Het bedrijf heeft namelijk een persoonlijke, niet belastingvrije schuld van de directeur betaald. De rechter geeft de inspecteur gelijk.

Een directeur (dga) van een bedrijf is op weg naar een zakelijke afspraak in Zwitserland. Omdat hij veel te laat dreigt te komen, trapt hij nog eens extra op het gaspedaal om de belangrijke afspraak te halen. Hij wordt echter door de politie aangehouden omdat hij de maximumsnelheid met 46 kilometer per uur heeft overtreden.

Horloge

De directeur gaat in beroep tegen de naheffingsaanslag. Hij riposteert dat hij het te hard rijden in Zwitserland deed ‘voor de behoorlijke uitoefening van de dienstbetrekking’. Door een belangrijke zakelijke afspraak heeft hij in plaats van op zijn kilometerteller naar zijn horloge gekeken. Dat hij daardoor veel te hard reed, nam hij op de koop toe.

Ondanks het bezwaar laat de Belastingdienst de naheffingsaanslag intact, waarop de rechter eraan te pas komt. De rechter bekijkt het argument ‘voor de behoorlijke uitoefening van de dienstbetrekking’, zoals dat in de Wet op de loonbelasting 1964 is geschreven. In artikel 15 van deze wet is bepaald dat vergoedingen die dienen ter bestrijding van kosten ter behoorlijke vervulling van de dienstbetrekking, belastingvrij zijn te vergoeden. Hieronder wilde de directeur ook de boete laten vallen.

Noodvaart

Het Gerechtshof onderzoekt daarop of een belastingvrije vergoeding ook geldt voor een snelheidsovertreding waarop een boete heeft gevolgd. Maar te hard rijden om op tijd te zijn bij een afspraak is volgens de rechter geen argument ter behoorlijke vervulling van de dienstbetrekking. Een werkgever kan namelijk niet van zijn werknemers verwachten dat ze een gevaar op de weg worden, door met een noodvaart door het verkeer heen te crossen, om toch maar op tijd bij de afspraak te zijn.

Vooral het gevaarzettend gedrag op de weg is voor de rechter een zwaarwegend argument. Bovendien had de directeur ook andere opties dan de maximumsnelheid te overtreden. Hij had eerder kunnen vertrekken, de afspraak kunnen verzetten of telefonisch kunnen melden dat hij later zou komen.

Dat heeft de directeur allemaal nagelaten. Hij heeft persoonlijke elementen laten overheersen. Hierdoor kunnen de kosten die zijn gemaakt (in dit geval de opgelegde boete) niet worden opgevoerd ter behoorlijke vervulling van de dienstbetrekking.

Nettoloon

Een bedrijf kan een boete dus niet onder de belastingvrije vergoedingen scharen. Het bedrijf heeft de boete betaald, maar niet verhaald op de veroorzaker in dit geval de directeur. Hierdoor is de vergoede boete in feite uitbetaald nettoloon en dit moet worden gebruteerd. Omdat dit niet is gebeurd, is de naheffingsaanslag door de Belastingdienst geheel terecht opgelegd.

Boetes bij te hard rijden die opgelegd zijn door een Nederlandse strafrechter zijn per definitie niet belastingvrij te vergoeden. Ondanks dat vaak een werkgever als kentekenhouder voor een auto (van de zaak) staat genoteerd, is deze niet verantwoordelijk zijn voor het ‘dragen’ van de boete.

Misvatting

Het is een misvatting dat wanneer de werkgever de boete braaf zou betalen, er dan geen heffingen betaald zouden moeten worden. Een werkgever moet loonheffing betalen als deze de boete voor zijn werknemer betaalt. Natuurlijk mag de boete verhaald worden op de werknemer.

Wanneer de werknemer echter ‘gedwongen’ wordt door de werkgever om een snelheidsovertreding te maken, omdat deze bijvoorbeeld op tijd bij een klant of bushalte moet staan, dan kan de werkgever verantwoordelijk zijn voor het betalen van de boete. Dit heeft een vervoersmaatschappij enkele jaren ondervonden toen een buschauffeur te hard moest rijden om op tijd bij de bushaltes te zijn.

[ Bron: Gids Online ]