Bezorgde blikken

Mensen die weten dat ik een payrollbedrijf heb, kijken mij de laatste tijd wat bezorgd aan. Die lezen in de krant dat in het sociaal akkoord flink wat beperkende maatregelen staan met betrekking tot flexibele arbeid. En sommigen komen zelfs berichten tegen waarin wordt beweerd dat het einde van payrolling aanstaande is vanwege een recente uitspraak van de kantonrechter in Almelo. De bezorgde blikken resulteren ook in vragen. En dat is fijn, want zo heb ik een geboeid gehoor bij een gesprek over payrolling. Dat is ook niet altijd zo geweest.

Korte metten

Laat ik met dat laatste beginnen. Ik ben blij met de uitspraak van de kantonrechter. Want wat in Enschede (de zaak speelde bij de gemeente Enschede) is gebeurd onder de vlag payrolling is niet toelaatbaar. Goed dat op deze manier korte metten wordt gemaakt met payrollbedrijven die er een potje van maken. Een gemeente die haar personeel onderbrengt bij een speciale stichting, zodat het personeel makkelijker ontslagen kan worden, dat kan en mag domweg niet. Volgens de rechter was de relatie tussen gemeente en de werknemer zo innig, dat de gemeente als werkgever aangemerkt kan worden. En terecht. Het lastige is dat ik en met mij de payrollbedrijven die werken zoals het hoort, direct in de verdediging moeten. Voordeel is echter dat het mij ook in staat stelt duidelijk te maken dat een uitwas zoals in Enschede niets met payrolling te maken heeft. Een organisatie die mij vraagt zoiets als in Enschede op te tuigen wijs ik direct de deur. Doen we niet.

Schijnzekerheid

Dan het sociaal akkoord. Bij het lezen van de maatregelen die men in petto heeft voor flexibele arbeid heb ik me afgevraagd: wat is het doel dat men bij het bedenken hiervan voor ogen had? Bijvoorbeeld de maximale termijn voor het benutten van het uitzendbeding van 2,5 jaar naar 1,5 jaar terugbrengen. Ik denk dat het bedachte doel is dat werkgevers mensen sneller (na 1,5 jaar dus) in vaste dienst zullen nemen. Zodat werknemers minder lang onzekerheid hebben over een baan. Maar het effect zal, zo is mijn mening, precies het tegenovergestelde zijn: werknemers worden juist eerder ontslagen (na 1,5 jaar) omdat werkgevers flexibel willen blijven. We moeten af van het idee dat echte zekerheid bestaat op de arbeidsmarkt. Een vast contract is een schijnzekerheid. Zekerheid bestaat dus niet en is ook niet het tegenovergestelde van flexibiliteit.